Tufandan sonra Hz. Nuh'un torunlanndan bazdan Irak tarafma yerleşmişler, Fırat nehrine yakın bir yerde BABİL şehrini kurmuşlardı, Babil halkı ilerleyen zamanlarda hak dinini terketmiş, güneşe ve yıldızlara tapmaya başlamışü. Taptıkları her yıldız için bir put dikmişlerdi. Bu putlann; yıldızlar katında kendilerine şefaatçi olacağına inanıyorlardı. Oluşturduklan bu yeni dine Sabiilik adını vermişlerdi.
Babil'e kral NEMRUD hükmediyordu. Hükümdarlar arasında başına ilk defa taç takan; kral Nemrud, oldukça zalim idi.

Sahip olduğu mal mülk vesaltanat ile kibirlenir, ilahlık
taslardı.
Kuraklık ve kıtlık zamanlannda kendisinden yiyecek isteyen halka "Rabbiniz kim?" diye sorar. "Nemrud" diye cevap verene yardım eder, ilahlığını kabullenmeyeni boş gönderirdi. Nemrud bu şekilde Babil'i hakimiyetine almıştı. İnanç yönünden bu derece sapıklık bataklığına gömülmüş olan Babil halkı kendine hak yolu gösterecek bir kurtarıcı, bir peygamber bekliyordu.
Sarayında çok sayıda kahin ve müneccim besleyen, Nemrud, müneccimlerinden birinin kehanetiyle sarsılıp şoka girmişti.

- Ey haşmetli hükümdarımız, Ey Babil halkının koruyucusu ve yöneticisi, yıldızlar kötü bir haber veriyor. Bu sene ülkende doğacak bir çocuk, senin dinini değiştirecek. Bu yüzden, bu sene doğacak olan bütün çocukları öldürmelisin.
Korkudan telaşa düşen Nemrud askerlerine emir vererek, şehiri sıkı bir kontrol altına aldı. Yeni doğan çocuklar hunharca öldürülüyordu.
Hemrud'un "AZER" adında çok güvendiği bir adamı vardı. Nemrud ona olan güveni nedeniyle Azer'i puthane sorumlusu olarak görevlendirmişti. Nemrud'a olan yakınhğı sebebiyle, Azer hatırı sayılır, nüfuzlu bir kimse idi.

Doğacak çocuklann öldürülmesi emri verildiği zaman Azer'in hanımı hamile idi. Fakat bunu kimseler bilmiyordu. Azer doğacak olan çocuğunu kurturmanın çarelerini araştırmaya başladı. Sahip olduğu ayrıcalık sayesinde, bu isteğini rahatlıkla gerçekleştirdi. Hanımını kolayca şehrin dışına çıkarıp onu Basra ile Küfe arasındaki, Kuse köyü yakınlannda bir mağaraya götürdü. Azer çocuklarını putperest olarak yetiştirdiği için, doğacak çocuğununda kehanette bahsedilen, çocuk olmayacağından emin bir halde hanımını mağarada bıraktı. Babil şehrinden çok çok uzaklarda, bir mağarada gözlerini dünyaya açan İbrahim diğer çocuklardan farklı olarak çok çabuk büyüyordu.

Bu mağarada bir kaç yıl anne ve babasından başka kimseyi görmedi. Her davranışında bir fevkaledelik görülen, küçük İbrahim, bir gün annesine şöyle dedi:
- Anneciğim benim Rabbim kimdir?
- Benim yavrum.
- Peki senin Rabbin kimdir?
- Baban yavrum.
- Ya Babamın rabbi kimdir?
Annesi İbrahim'in yaşından beklenmedik bu soruları karşısında hayrete düşmüştü. Telaşla olanları kocasın. anlattı. Bahsedilen çocuk kendi oğlu olabilirmiydi

Yinede bu soruları çocukluguna verip önemsememişti. Ancak birgün aynı sorularla kendisi karşılaştı.
- Ey Babacığım, benim Rabbim kimdir?
- Annendir oğlum.
- Peki Annemin Rabbi kimdir?
- Benim.
- Senin Rabbin kimdir?  
- Nemrud.
- Peki ya Nemrud'un Rabbi kimdir?
Bu sual Azeri çok sinirlendirmişti. Bunun üzerine oğlunu azarladı.
- Sus artık. Bir daha böyie şeylere kafanı takma.

Küçük İbrahim ilähi bir davanın önderi olacağı mesajını daha o yaşında hal ve tavarlarıyla açıkça belli etmişti. Günlerden bir gün Azer, oğlunun dogumunu gizlediğini arkadışlarına anlattı.
- Acaba oglumu meydana çıkarsam Nemrud ona birşey yapar mı?
- Nemrud o hadiseyi çoktan unuttu bile. Sen oglunu meydana çıkar artık.
Arkadaşlarının kendini rahatlatması üzerine Azer oglu İbrahim'i mağaradan çıkarmıştı.
İbrahim artık büyümüş delikanlı olmuştu. Azer diğer oğullarına yaptığı gibi İbrahim'inde eline birkaç put tutuşturup, satması için onu çarşıya göndermişti.
Ancak küçüklüğünden beri hiç bir zaman putlara ilgi göstermeyen İbrahim, putların boynuna bir ip takarak, onları yerlerde sürükleye sürükleye çarşıya gitti.
- Fayda ve zarar vermekten aciz olan bu putları kim ahr?
Bu olayı görenler İbrahim'e kızıyor ancak babasının
nüfuzundan dolayı İbrahim'e bir şey diyemiyorlardı.
Bu olay böyle devam edip durdu. Kardeşleri her akşam
putları satarak eve döndükleri halde İbrahim'in bir tek put bile satamadan, eve dönmesine bir anlam veremeye Azer, neler oluyor diye meraklanmaya başlamıştı. Ancak kısa sürmedi ki ahali İbrahim'i babasına şikayet ediverdi. Azer oğlunun putları sevmediğini biliyordu. Ama bu güne kadar belki düzelir diye, hiç bir şey yapmamıştı. Nihayet oğlunu yanına çagırdı. Hz. İbrahim'e çok genç yaşta peygamberlik görevi verilmişti. O, yaşından çok olgun bir şekilde babasının huzuruna çıkıverdi.

- Ey Babacığım, işitmeyen, görmeyen ve sana hiç bir faydası olmayan, bu cansız varlıkları kendine ilahmı görüyorsun?
Azer oğlunun sözleri karşısında, hem şaşırmış, hem de kızmıştı.
- Sen ne dediğinin farkında mısın? Böyle konuşma cüretini kimden alıyorsun?
Hz. İbrahim daima Babasına saygılı olmuştu.
- Babacıgım Allah tarafından bana peygamberlik verildi. Sana öğretilmeyen ilim bana öğretildi. Milletime hak yolunu göstermekle görevlendirildim. Bana tabi ol sana hakkı anlatayım.

Babil halkının tehditkar tutumu Hz. İbrahimi
davasından asla geri döndüremezdi. Çünkü onun
yüreği Allah sevgisiyle hınca hınç doluydu.
- Siz bir olan Allah'a şirk koşmaktan korkmazken,
ben sizin putlarınızdan mı korkacağım?
Babil halkı bayram günlerinde kurbanlar kesip çeşit
çeşit yemekler pişirirlerdi. Sonrada hazırladıkları bu
sofraları, putların yanına yerleştirerek, şenliklere
başlarlardı. Gülüp eğlendikten, kutlama merasimlerini
bitirdikten sonra da putların yanına bıraktıkları
yemekleri, büyük bir iştahla yerlerdi.
Yine bir bayram günü idi. Yemekler puthaneye
putlann yanına bırakıldıktan sonra, bayram yerinde
toplanıp eğlenceye başladılar.

Hasta olduğunu bahane ederek, eğlenceye katılmayan Hz. İbrahim, kimsenin olmamasından istifade ederek puthaneye girdi. Putlara alaycı bir ifade ile bakıp; "Haydi buyurunuz, şu yemeklerinizi afiyetle yeyiniz.   Haydi benden utanmayınız" dedikten sonra, putları bir balta ile kırıp parçalamaya başladı.
Sadece MADRUK adlı putu kırmadı. Elindeki baltayı onun boynuna asıp sonra oradan ayrıldı.
Putperest Babil halkı, bayram yerinden, döndükten    sonra, putların halini görünce çok şaşırdılar. Öfkelerinden deliye dönmüş adeta kudurmuşlardı.
- Kim bu küstah?
- Onu bulup cezalandıralım.

- Her kim ise, yaptıklarını yanına bırakmayalım.
- Bu işi olsa olsa Azer oğlu İbrahim yapmıştır.
- Evet evet oldum olası putlarımızı sevmedi. Her zaman onlarla alay ederdi. Bu işi ondan başkası yapmış olamaz.
- Evet mutlaka o yapmıştır. Haydi gidip onu bulalım. Köşe bucak Hz. İbrahim'i aradıktan sonra onu yakaladılar.
- Ey İbrahim ilahlarımıza bu hakareti sen mi yaptın? Hz. İbrahim gayet sakin bir şekilde boynuna balta asılı putu kasdederek, "Belki onu şu büyükleri yapmıştır. Konuşabiliyorsa ona sorun" diye cevapladı.
Hz. İbrahim'in bu sözleri üzerine, müşrikler donup kalmışlardı.

Anlamsız bakışlarla birbirlerini tarayıp durdular. Kimse verecek cevap bulamıyordu. Öyle ya, madem ki bu putlar ilahları idi, elbette kendilerini kimin kırdığını bilmeli, söylemeliydiler.
Dahada önemlisi kendilerini savunmalıydılar. Konuşmaktan ve kendilerini savunmaktan aciz olan bu odun ve taş parçalannı ilah saymakla hatamı ediyorlardı?
Ancak şeytan onları dogru yola gelmekten alıkoyuyordu. Gencecik bir delikanlıya inanmayı, ona tabii olmayı bir türlü gururlarına yediremiyorlardı.
- Ey İbrahim. Sende gayet iyi biliyorsun ki bu putlar konuşmazlar. Anlaşılıyor ki bu işi sen yaptın.

Hz. İbrahim de bu cevabı bekliyordu. Hemen taşı gediğine koydu.
- O halde niçin alemlerin yaratıcısı olan Allahü teäläyı terkedip de, kendilerini bile koruyamayan bir tek kelime bile konuşmayan, kimseye zarar veya faydası olmayan putlara niçin tapıyorsunuz? İnsan hiç kendi yonttuğu şeye taparmı?
Bu cevaptanda anlaşılacagı gibi putları, Hz. İbrahim kırmıştı. Ona gereken cezayı vermek için hapse attılar.
(I. BÖLÜM SONÜ)